Gisteren na kleren 2x gewassen te hebben en me in 10 uur tijd 3x gedoucht te hebben gedacht dat
ik het me wel kon permitteren om naar winkel te gaan. Ik was nog geen tien seconden binnen of er stonden er vooraan twee te roepen dat die gast die daarnet binnenkwam verschrikkelijk stonk.
Wat later zei er enen dat hem geen adem meer kreeg, zijn compagnon begon ook serieus te kuchen. Peet in rek voor mij kwam ook ff uitdagend naar mijn rek gelopen om eens serieus over zijn neus te wrijven en me te bekijken alsof ik het vuilste stuk stront
was dat er ooit rondliep. Aan de kassa merkte je gewoon dat de verkoper ook misselijk aan het worden was. Het ergste is nog dat ik nooit echt weet wat er aan de hand is. Ik kan mijn lijfgeur zelf niet merken.
Nu kan ik me dus weken aan een stuk afvragen wat er precies aan de hand is, wat ik nu weer verkeerd gedaan heb, en wat voor een verschrikkelijk monster ik wel niet moet zijn. Maar antwoorden, neen die krijg ik niet... Het ergste is het nooit weten wat er aan de hand is.
Mocht ik morgen wakker worden en paars zien, kon ik naar een dokter gaan en zeggen dokter ik zie paars. Geur is echter veel subjectiever. De ene dag is al erger dan de ander.
Het is dan ook o zo makkelijk om het maar te minimaliseren. Om enkel maar een mentaal gestoord iemand te zien.
Nu kan ik je zeggen, weten dat je totaal geen controle hebt over je lijfgeur, maakt je rijp voor het zottenhuis. Angst, vernedering, isolatie en zelfhaat is al wat ik ken. Ik hoop echt dat jij en jouw onderzoek een verschil kan maken voor sommigen die hetzelfde meemaken. Het is niet zomaar 'lijfgeur', het is de zelfwaarde van een mens.
Mocht je iemand die in een rolstoel zit behandelen zoals ik behandel word, men zou van een schande spreken. Maar ik... ik ben niets meer dan een stuk vuil.